Nie mogę uwolnić się od tego ciężaru, który każdego dnia ciągnie mnie w dół. Moje ciało jest więzieniem, którego nie potrafię opuścić. Jestem uwięziona w moim własnym ciele i nie mogę tego znieść. Ciągle słyszę głosy, które mówią mi, że jestem gruba i brzydka. Nienawidzę tego, co widzę w lustrze. Chciałabym być inna. Chciałabym, żeby moje ciało było tak lekkie jak piórko.
- Ciało jako więzienie – jak to się dzieje, że czujemy się uwięzieni we własnym ciele?
- Głosy w naszej głowie – skąd biorą się negatywne myśli o sobie i jak sobie z nimi radzić?
Uwięziona w moim własnym ciele: historia o życiu z dysmorficznym obrazem ciała
Miałam zawsze problemy ze swoim ciałem. Nie byłam nigdy w pełni zadowolona ze swojego wyglądu i czułam się niekomfortowo we własnym ciele. Zaczęłam stosować drastyczne diety i liczyć każdą kalorię, ale nic nie pomagało. Moje ciało było dla mnie przedmiotem obrzydzenia i strachu. Czułam się jakbym cały czas była na diecie, a moje ciało było więzieniem, w którym siedziałam. Bycie na diecie stało się moim sposobem na życie, a moje ciało stało się przedmiotem kontroli i obsesji. Niestety, takie życie prowadzi do poważnych problemów natury psychicznej i fizycznej.
Uwięziona w moim własnym ciele: kiedy leczenie staje się uzależnieniem
Czuję się jakbym była uwięziona w moim własnym ciele. Kiedy zaczynałam leczenie, byłam pełna nadziei i optymizmu. Liczyłam, że pomoże mi ono wrócić do normalnego życia. Niestety, tak się nie stało. Leczenie stało się dla mnie uzależnieniem. Czuje się już tak, jakbym nigdy nie mogła bez niego żyć. Bardzo boję się tego, co będzie dalej.
Uwięziona w moim własnym ciele: jak żyć z chorobą, która nie ma lekarstwa?
Choroba, która nie ma lekarstwa, to choroba przewlekła. Jest to choroba, która utrzymuje się przez długi czas i może mieć poważne skutki zdrowotne. Choroby te mogą być trudne do zdiagnozowania i leczenia, a pacjenci mogą czuć się bezradni. Jeśli masz chorobę przewlekłą, musisz nauczyć się żyć z nią i radzić sobie ze swoim stanem. Możesz to zrobić poprzez:
- poznawanie swojej choroby;
- ustalanie realistycznych celów;
- wdrażanie planu działania;
- monitorowanie swojego stanu;
- angażowanie się w aktywności fizycznej;
- unikanie stresu;
- łączenie się z innymi osobami w podobnej sytuacji.